از دیار شهید زائرخضرخان اهرمی تا زمین‌های لیگ برتر
ستاره‌ای که از دل خاک اهرم طلوع کرد؛
به گزارش فوتبال ۱۲۰؛ عابد تمدنی/ در دل کوچه‌های خاکی شهری که نام مردان بزرگ چون شهید زائرخضرخان را در خود دارد، پسربچه‌ای پا به دنیا گذاشت که بعدها نامش بر زمین‌های فوتبال استان و کشور طنین‌انداز شد.
حسین بازیاری بازیکن با ادب و خوش اخلاق در خانواده‌ای کاملاً فوتبالی رشد کرد، خانواده‌ای که عشق به فوتبال در خونشان جریان داشت. پدر، برادر و حتی خواهرش همگی دستی بر توپ داشتند و طرفدار سرسخت تیم پرسپولیس بودند. همین فضا باعث شد که حسین از همان سال‌های نخست زندگی، به جای اسباب‌بازی، توپ به دست بگیرد و با عشق و اشتیاق در کوچه‌های خاکی اهرم فوتبال بازی کند.
حسین بازیاری فوتبال حرفه‌ای را از تیم پرسپولیس اهرم شروع کرد. تیمی مردمی و ریشه‌دار که نقش بزرگی در تربیت بازیکنان جوان شهر ایفا کرده بود و استعداد درخشان حسین باعث شد خیلی زود پله‌های ترقی را طی کند و نگاه مربیان استان را به خود جلب کند.
پس از درخشش در تیم‌های شهرستانی و استانی، نوبت به حضور در سطح بالاتر رسید. او به تیم ایرانجوان بوشهر پیوست، یکی از باشگاه‌های قدیمی و با اصالت استان. بازی‌های قابل‌قبول او در این تیم به سوی فوتبال حرفه‌ای‌تر و در نهایت لیگ برتر فوتبال ایران سکوی پرتابی شد.
حسین با پیراهن تیم استقلال خوزستان پا به میادین لیگ برتر گذاشت، لیگی که آرزوی بسیاری از فوتبالیست‌هاست، حضور او در استقلال خوزستان آن هم در سال‌هایی که این تیم در اوج بود که این نشان‌دهنده توانایی بالا و تعهد حرفه‌ای‌اش است.
علاوه بر استقلال خوزستان، بازی در تیم‌های نیروی زمینی تهران، شاهین عامری تنگستان، و شهید قندی یزد نیز در کارنامه ورزشی او قرار دارد؛ تیم‌هایی که همگی جایگاه خوبی در فوتبال ایران دارند.
در حال حاضر حسین بازیاری در تیم شناورسازی قشم بازی می‌کند؛ تیمی مدعی در سطح لیگ کشوری که هدفش صعود به لیگ‌های بالاتر است. حضور حسین در این تیم نه تنها به تقویت خط دفاع و رهبری تیم کمک کرده، بلکه انگیزه‌ای برای بازیکنان جوان‌تر این تیم نیز هست.
شناورسازی با تکیه بر بازیکنان باتجربه‌ای چون حسین، فصل گذشته در جایگاه سوم ایستاد و امسال با قدرت بیشتری پا به میدان گذاشته است.
با وجود موفقیت‌های فردی، مسیر حسین همیشه هموار نبود. خودش بارها گفته که هیچ مسئولی در استان یا شهرستان حتی یک بار از او قدردانی نکرده است. نه برای افتخارآفرینی، نه برای صعود به لیگ برتر، و نه برای الگویی بودن برای نسل بعد، اما او با صبوری و نجابت ذاتی‌اش، هیچ وقت از این بی‌توجهی‌ها دلگیر نشد فقط یک خواسته دارد آن هم بازیکنان رده پایه و نوجوانان شهرم را مثل من فراموش نکنید.
او با حفظ اخلاق ورزشی، دوری از حاشیه، و تمرکز روی پیشرفت فردی، راهی را طی کرده که الهام‌بخش است. حضورش در کنار جوانان، حمایت معنوی‌اش از استعدادهای نوپا و حتی نقدهای دلسوزانه‌اش نسبت به وضعیت فوتبال تنگستان، نشان می‌دهد که هنوز دلش برای فوتبال این دیار می‌تپد.
در روزگاری که بسیاری از استعدادها به دلیل نبود امکانات و توجه از فوتبال فاصله می‌گیرند، نام‌هایی مثل حسین بازیاری باید زنده نگه داشته شوند. نه فقط برای افتخار، بلکه برای امیدبخشی به نسلی که به دنبال الگوست.
حسین بازیاری، بازیکنی از دل اهرم، افتخاری برای تنگستان و الگویی برای فوتبال پاک و اصیل ایرانی است.
مسئولان شهرستان باید فکری به حال جوانان این دیار بکنند تا کی می‌خواهند فقط به فکر میز و جایگاه خودشان باشند؟ وقت آن رسیده که نگاهشان را از پشت میز بردارند و به زمین‌های خاکی و استعدادهای خاموش تنگستان بنگرند.